Onze creatieve uitingen die als misplaatst worden gezien in kaders. Dat zijn JazzCrimes

JazzCrimes zit al een hele tijd bij ART12 in de pijpleiding met de vraag: "Welke vorm krijgt het?". Het doel is al een paar jaar duidelijk. Er was een honger ontstaan om creatieve en de nieuwschierige uitdaging van de schrijvers en makers zelf aan te gaan en te stillen. Meer dan alleen verslag doen van lands HipHop gebeuren. We kunnen luid spreken over waar het allemaal om draaid en toch zeggen we niks. Er is een behoefte bij ons om het werk zelf centraal te plaatsen. Dat wat gecreëerd wordt centraal te plaatsen zonder dat aftekaderen of in een bepaald perspectief te plaatsen. Laat het creatieve proces mooi zijn om wat het is: een creatief proces. Uit die uitdaging ontstond JazzCrimes. Jazz: Always question but do not answer what it is.

Na het flink te laten sudderen gooide ik het in de groep en een team werd gevormd. Mijn angst was of het wel die vorm zou krijgen die de naam eer aandoet. Jazzcrimes is namelijk niet een naam die geleend kan worden aan zomaar iets. Daar is Jazz simpel weg te groot voor.

Er werd flink aan de weg getimmerd op ieders eigen manier. Het werd ‘succesvol’: “Vette reacties.” Concessies volgde, er kwamen rubrieken. Kaders dus. Ruzie over het feit dat potentiele adverteerders voor JazzCrimes.com afhaakte omdat ART12.com te veel HipHop is. Nu vraag ik je? De naam was al een lange tijd geleden door mij vastgelegd, geparkeerd en zolang naar ART12 gelinkt. ART12 is immers de geboortegrond en ijkpunt waarop de ervaring om het nieuwe blad JazzCrimes te maken rustte. Er ging dus duidelijk iets mis in het communicatieproces. Maar het onderhuids bleef het volgende toch borrelen: “Te veel HipHop.” Die had ik lang niet meer gehoord. Zijn we dan nog steeds ook te veel zwart, te veel wit. Zijn we wel leuk maar wederom te veel van die rasta zwarten die zo raar dansen? “Te veel HipHop” had ik echt lang niet meer gehoord. Je kan nooit genoeg jezelf blijven, dacht ik zo.

Maar het mooiste moest nog komen. DTF en ik waren rustig lekker aan het schetsen, uitbroeden en vormgeven aan hoe het er uit zou gaan moeten zien. Je weet wel, op die manier als twee mensen die naast een familie en een huishouden onderhouden ook nog in hun vrijtijd iets nieuws uitbroeden. Telefoon ging. Er was een sneller en efficiënter team gevonden die de vormgeving kon doen. Op de retorische vraag wat het dan nog te doen had met een tijdschrift dat ik zelf maakte, als vanzelfsprekende antwoord: “Maar jij zet gewoon je naam eronder? Dan is het toch nog steeds jouw blad.” Een ieder die nadere uitleg hierbij nodig heeft, heeft dus iets in het leven duidelijk niet begrepen.

Verbaasd en teleurgesteld stapte ik uit het team en zei dat ze het beste alles zelf dan maar moesten doen. Omdat ze toch veel ‘succesvoller’ is. En gaf zelfs mijn gelukswensen. En ja, neem dan de naam ook maar mee. Maar er was nog iets waar ik niet op kon komen.

Nu gaat er dus op 11 juni een nieuw blad verschijnen op papier. De papieren vorm van JazzCrimes.nl. Een nieuw trendy tijdschrift met mode en rubrieken. Geschreven voor een doelgroep en gemaakt voor een afzetmarkt. Daaraan wordt de naam JazzCrimes aangkoppeld. Wat was er nog over van het orginele concept: creëeren zonder kaders? Schrijven en maken wat je zelf leukt vindt ongeacht of er wel of geen lezers voor zijn?

Ja, er was nog iets. Ik werd eigenlijk heel erg kwaad. Nog meer als ik zie dat mijn ideëen, woorden en foto’s worden gebruikt zonder ook maar enigsinds te verwijzen wie het gehele concept waar alles op rust bedacht heeft. Ja, al jaren hebben mensen een hekel aan mij omdat er b.v. "Mensen uit Hengelo in ART12's guestbook schrijven," en dat zou "geen HipHop zijn." Al jaren hebben mensen een hekel aan mij omdat ik mijn eigen ding doe. En met mijn vrienden: we waren met ART12 te veel HipHop om adverteerders binnen te krijgen voor JazzCrimes. Te veel HipHop! Juist we zijn al jaren te veel HipHop, we zijn al jaren te zwart, we zijn al jaren te veel wit. Daarom zijn we ook te veel HipHop. We zijn namelijk te veel vrij. We creëeren vrij.

Onze creatieve uitingen die als misplaatst worden gezien in kaders. Dat zijn JazzCrimes. Daarom vraag ik niet, onderhandel ik niet, doe ik geen compromissen en eis ik niet. Neem mijn B-Boy stand aan, be original: do not bite. Ik neem mijn naam en gedachtengoed terug. En hebben we nu op ART12 de nieuwe rubriek www.jazzcrimes.com waarin het creatieve werk centraal staat. Zoals de naam Jazz eer aan wordt gedaan. En waarom hebben mensen al jaren een hekel aan mij en de ART12 crew? We doen al jaren ons eigen ding en zijn te? Juist TEvreden!

Boombox AQ