Dat er een nieuw blad aankwam waar ART12 enigzins een relatie mee heeft was al duidelijk. Zeer nieuwsgierig ben ik opzoek gegaan naar de papieren versie die nu eindelijk gelanceerd was. Met veel moeite kon ik er één te pakken krijgen, distributie is altijd al een groot knelpunt geweest bij kleine en nieuwe bladen.

Het blad is met veel bloed, zweet en tranen voortgebracht maar nu eindelijk hier. Het is eigendom van (Sjors en Sjimmie?) Rebellenclub uitgever René Diks. Met als de twee hoofdredacteuren Karin en Marianna. Aldus het colofon. Waar je het allemaal kan vinden is onduidelijk. Wel dat er vijftien verschillende verkoopadressen zijn alle in Amsterdam en omgeving. Zeer veel verschillende mensen hebben bijgedragen aan het blad. Fotografisch werk is tot een ander niveau getild door vomgevers die een hele andere draai aan het werk gaven. Het geheel is leuk om na te lezen en door te bladeren. Met ruimte voor het werk van artiesten dat wordt getentoonsteld. Qua vormgeving is er toch een opmerking, waarom publiceren alle bladen toch in kolommen en juist dit nieuwe blad niet?

Het artikel dat mij opviel is een column waar in wordt beschreven hoe iemand eindelijk een goede killer oneliner heeft gevonden om evangelisten van Gods woord te kunnen beantwoorden. Het is een interessant onderwerp en doet stof opwaaien daar waar het simpel weg beledigend en zeer simpel is. Iemand bedacht dat het een goede illustratie zou zijn om de plaat Jesus Christ Superstar uit de boeken/platenkast te pakken en als illustratie te gebruiken zonder de bron overigens te vermelden. Niet zo netjes. Een column dient tot denken aan te zetten, dat doet deze zeker. Vooral een moderubriek in zwart wit fotografie was zeer opvallend. Het verhaal over Lieke die de hoer speelt klinkt als bekend in de oren. Het duurde even waarom het bekend klonk. Heb ik het al eens eerder gelezen in een Uptown Magazine of Hogeschool Holland Nieuwskrant jaren geleden of begin ik nu toch echt spoken te zien?

Aan het succes en het aantal advertenies is af te lezen dat ze de juiste richting zijn ingeslagen. Zullen zij slagen waar Black Magic, Magic Sounds, Basic Black, KnoW Color, BumRush, The Buzz, ART12, Uptown en anderen strandden? Ondanks dat ik kennelijk klink als iemand die de boot gemist heeft bekijk ik het gehele gebeuren vanuit mijn ronddobberende opblaasbootje in een slootje naar deze stomende zeestomer die me heeft toegezegd dat ik een brief van hun advocaat zou ontvangen. Kijk, het wordt nog eens echt leuk, op die manier leer je een ander tijdschrift eens van een andere kant kennen. Helaas heb ik nog geen brief mogen ontvangen.

Het is en blijft een goed initiatief. Er werken diverse mensen aan mee en de hoofdredacteuren zijn ambitieus en even bedreven. Originaliteit en de kennis hoe je een magazine maakt onbreekt hier en daar. En ik mag hopen dat ze de daadwerkelijke lezers markt hebben berekent want anders worden 15.000 of 1.500 exemplaren (het is me even ontschoten hoe groot de oplage was) wel een erg grote dobber om aan de straatstenen kwijt te raken. Laat staan elke keer betalende adverteerders te vinden die de productie kosten dragen. En de productie kosten van een 85 pagina’s (vier pagina’s op elk gedrukt vel maakt 85 blz.?) tellende gedrukt full color twee maandelijks magazine zijn hoog. Te hoog, als je het mij vraagt voor die plas water waar de gehele boot in moet varen.

Door de partijdigheid van ART12 en mij dus mag ik er eigenlijk niet een mening over publiceren. “Dit is jazzCrimes (.nl; red.). Kijk, luister en leer.” Toch twee vragen: wat heeft het met Jazz te maken en wat betekent JazzCrimes? En nou niet als antwoord dat het een leuke naam is die op een geheel eigen concept is geplakt.

Boombox AQ